29/10/09

LA CAZA EN LA COMUNIDAD GALLEGA

La caza la considero una actividad cinegética y no un deporte; en el deporte casi siempre existe una competencia entre participantes. Esa competencia hace que muchos cazadores se olviden de lo que es ser un cazador y crean que el que más piezas tenga colgadas en su cinturón será mejor cazador. Yo la considero una actividad cinegética y también que somos un depredador mas ante las especies cinegéticas. La diferencia radica en que nosotros debemos hacer una gestión cinegética bien controlada para poder practicar la caza y al mismo tiempo no perjudicar las especies cinegéticas y no cinegéticas de nuestros montes, preservando así la biodiversidad para nuestros descendientes.
La administración hace tiempo tomo la decisión de delegar la responsabilidad de la caza en unas asociaciones de cazadores llamados cotos y después llegaron los tecores que lo único que les diferencia de los cotos es su extensión de terreno.Tanto los cotos como los tecores deben pasar una información sobre el estado, mantenimiento, mejoras, etc. del terreno que se les fue concedido por la administración.Esta información presuntamente está manipulada y con datos erróneos que benefician a los cotos o tecores. Creo que si los cotos o tecores funcionasen como dice la ley de caza y para lo que realmente fueron creados; estoy convencido que harían un gran servicio a la caza, a los cazadores y a nuestra biodiversidad. Los motivos por los que creo que no funcionan son los siguientes:Directivas y presidentes sin los mínimos conocimientos, solo con afán de protagonismo y sin escuchar a los demás.Los socios no asisten a las asambleas y critican fuera de ellas.A los socios solo les importa que abra la temporada de caza e ir al monte a tirar tiros.Los pocos socios que se atreven hablar en las asambleas son criticados y a veces hacen enemigos solo por exponer sus comentarios o quejas.Los cazadores gallegos creen que por pagar las cuotas no tienen por qué trabajar en la gestión del tecor o coto. Quizás poniendo cada uno su granito de arena en la gestión y mantenimiento del coto o tecor las cosas mejorarían.La gente seria y responsable que sería idónea para ser presidente o miembros de las directivas no se presentan. Cuando en los tecores piden que se pongan presidentes y directivas esta gente seria no se presenta; pues entiendo que un presidente debe contar con socios serios y responsables cosa que no ocurre en nuestros tecores o cotos.
Presentándose así gente que lo único que busca es protagonismo y sin conocimientos que es lo más triste. Creo que el presidente es un mero representante y los demás deben ayudar en el funcionamiento y tomar decisiones mediante las votaciones.Las votaciones son a manos alzadas y no secretas. Esta es otra forma de impedir que los socios manifiesten libremente su voto o apoyen propuestas.Falta de seriedad en las asambleas y creen que con 1 ó 2 asambleas al año se puede gestionar un coto o tecor.
La administración debería involucrarse más en la gestión de los cotos o tecores; pues debería sancionar a quienes no cumplen la ley y premiar a quienes la cumplen.Estos y otros tantos motivos hacen que los cotos y tecores no funcionen y nos hagan sentir vergüenza a quienes nos consideramos cazadores, enfrentándonos con la sociedad.
También cuando don dinero, política, intereses personales, intereses económicos, etc. entran en la caza esta deja de ser caza y pasa a ser mercantilismo. Nacen así asociaciones, federaciones, etc. que dicen luchar por la caza y los cazadores. Hasta la fecha por lo único que parece que luchan es por sus intereses y por el afán de hacer y mantener socios. Ahora los cazadores pagamos a muchos para no hacer nada por la caza ni por nosotros los cazadores; cuando antes con la simple licencia de caza, permiso de armas, y un seguro se podía cazar libremente en toda Galicia.
Autor: Manuel Villanueva.

Seminario sobre Gestión y Producción Sostenible de Caza Mayor

Del 27 al 29 de noviembre tendrá lugar, en la salmantina localidad de La Alberca, el I Seminario sobre Gestión y Producción Sostenible de Caza Mayor. El seminario está organizado por la Sociedad Euromediterránea para la Vigilancia de la Fauna Silvestre (WAVES) y cuenta con la colaboración de la Junta de Castilla y León.
La actividad está enmarcada en el ambicioso programa de formación que, sobre gestión y conservación de fauna salvaje y espacios protegidos, desarrolla desde hace más de diez años WAVES y que pretende formar a profesionales interesados en conocer de primera mano la realidad existente en la materia. 
Impartido por profesionales y técnicos relacionados con la gestión cinegética y ambiental, procedentes de administraciones públicas, universidades y empresas del sector, el seminario está orientado hacia estudiantes y licenciados en veterinaria, biología, ciencias ambientales, ingeniería técnica agrícola y forestal, agrónomos, montes, agentes y celadores medioambientales, cazadores, gestores y, en general, a todos aquellos interesados la fauna y el medio ambiente. Más información en la página web del Máster en Gestión y Conservación de Espacios Naturales y Especies Protegidas de la Universidad de León.

27/10/09

IREC desarrolla cebo para administrar vacunas a jabalí contra la tuberculosis

Ciudad Real, 26 oct (EFE).- El grupo de investigación en Sanidad Animal del Instituto de Investigación en Recursos Cinegéticos (IREC) ha desarrollado un cebo que permite administrar vacunas contra la tuberculosis a jabalíes por vía oral sin necesidad de capturarlos y manejarlos.
Este grupo ha obtenido estos resultados tras cinco años de investigación sobre el control de la tuberculosis bovina, según ha informado hoy la Universidad de Castilla-La Mancha (UCLM), que ha precisado que el IREC es un centro mixto de investigación entre la UCLM y el Consejo Superior de Investigaciones Científicas (CSIC).
Este cebo-vacuna viene a ser un instrumento importante para la lucha de la tuberculosis bovina, una de las principales enfermedades que afecta a este ganado y que puede ser transmitida al hombre por contacto con animales o por consumo de leche no pasteurizada.
Pese a que esta enfermedad está en vías de eliminación en Europa, a día de hoy se mantiene en algunos animales silvestres que actúan como reservorios naturales, siendo el jabalí el principal reservorio silvestre de la tuberculosis bovina en la Península Ibérica debido a su abundancia, distribución y comportamiento.
Junto a este cebo, el equipo investigador ha puesto a punto un sistema selectivo para la distribución de cebos en el campo, dirigiendo su uso específicamente a rayones de entre dos y cinco meses, edad requerida para su protección.
Los primeros ensayos de vacunación de jabalíes, cuyos resultados se acaban de publicar en la revista científica Vaccine, han demostrado la capacidad de la vacuna para reducir la infección y las lesiones en animales vacunados, en comparación a otros que no lo están.
El reciente experimento ha servido además para identificar biomarcadores de vacunación y de inmunidad en relación con la tuberculosis.
Actualmente, el grupo liderado por los profesores de la Universidad de Castilla-La Mancha y del CSIC Christian Gortázar y José de la Fuente, e integrado además por investigadores de la Universidad Complutense de Madrid y del laboratorio vasco I+D Agria Neiker, trabajan en el análisis de la viabilidad y el coste de la distribución de cebos en condiciones de campo, así como en réplicas a mayor escala de los experimentos de vacunación y reto.
Estos trabajos sitúan a España a la cabeza del desarrollo de procesos biotecnológicos y biomédicos destinados al control de la tuberculosis en el mundo y han podido realizarse gracias al apoyo del banco Santander y la Fundación Marcelino Botín, así como a fondos competitivos de I+D internacionales y nacionales.

23/10/09

El lobo prefiere la carne de corzo y jabalí a la de animales domésticos

Un estudio de la alimentación a partir de sus heces revela que no sienten interés por ovejas, cabras o vacas
R. Romar 23/10/2009
De primer plato, corzo, y de segundo, jabalí. Los lobos tienen muy claras cuáles son sus preferencias culinarias: los animales salvajes, especialmente los corzos, por los que parecen sentir debilidad. Al menos este es el menú preferido de los cánidos que habitan en la sierra ourensana de O Invernadeiro. De sus gustos no hay duda, ya que han quedado acreditados en un estudio elaborado por la investigadora gallega de la Universidad Autónoma de Madrid Isabel Barja tras identificar el tipo de alimento ingerido por los lobos a partir del análisis de sus heces. El examen de 593 excrementos durante cinco años no deja lugar a dudas: el 62,8% de las presas fueron corzos; el 12.6%, ciervos; el 10%, jabalíes; el 7,7%, ovejas, y el 2,9%, cabras domésticas. Solo que a estos datos hay que añadir un importante matiz: los lobos en ningún caso atacaron a los animales domésticos, sino que se alimentaron de su carroña. Lo mismo ha ocurrido con los ciervos, ya que en la época de estudio se produjo una importante mortandad.
¿Qué significa esto? Que, frente a lo que se cree, a los lobos no les atraen ni las cabras, ni las ovejas, ni las vacas, ni cualquier otro animal que esté bajo el abrigo del hombre. «No les interesa ni se fijan en este tipo de presas -explica Isabel Barja-, ellos hacen una selección positiva hacia corzos y jabalíes, lo que significa que los buscan; una selección neutra hacia los ciervos, que les resultan indiferentes, y una negativa hacia el ganado». De hecho, la investigadora recalca que en O Invernadeiro, que conoce bien porque es natural de Campobecerros, «no ha habido ningún ataque a la cabaña ganadera. No les interesa, pese a que tenían a su disposición vacas, caballos, potros y terneros».
Uno de los aspectos más importantes que se desprenden del análisis de la dieta de los lobos es que el consumo de ungulados salvajes y domésticos no depende de su disponibilidad o abundancia, sino que son ellos los que marcan sus preferencias. ¿Por qué? La hipótesis de lo que ocurre en los carnívoros de O Invernadeiro es que se trata de un comportamiento heredado. Pero esta situación no parece coincidir con la de los hábitos de los cánidos de otras partes de Galicia. En zonas de Lugo, por ejemplo, el 90% de sus presas son cánidos. Pero en Galicia en general, las indemnizaciones por ataque al ganado se han triplicado entre los años 2004 y 2007. «De lo que se trataría -explica Barja- sería de extender el modelo de O Invernadeiro a otras zonas de Galicia para transmitir ese aprendizaje que los lobos han adquirido aquí».
FUENTE: LA VOZ DE GALICIA

21/10/09

El fiscal pide cuatro años de prisión para un cazador por homicidio imprudente grave por matar a un hombre en una batida

El acusado atribuye el accidente a que una de las balas "rebotó" en "una roca o en un árbol" y mató a una persona que estaba en la zona LUGO, 21 (EUROPA PRESS) El fiscal mantuvo hoy en sus conclusiones provisionales la petición de cuatro años de cárcel para el cazador J.A.R., de 61 años, que está acusado de un homicidio imprudente grave, por matar a un hombre durante una batida de manera accidental. Sin embargo, el Ministerio Fiscal retiró esta misma acusación contra el jefe de cuadrilla, J.A.R.V., de 39 años, de la batida al estimar que no existe ninguna responsabilidad penal sobre éste. Cuando todo apuntaba a un acuerdo entre todas las partes, finalmente las costas que reclamaba la acusación particular, de 12.000 euros, frenó el pacto, por lo que el fiscal mantuvo los cuatro años de cárcel para cada uno de los imputados durante el juicio que se celebró en la Sala de lo Penal Número 2 de Lugo.
Los hechos tuvieron lugar el 12 de octubre de 2007 cuando los procesados participaban con otros cazadores en una batida de corzo en la modalidad de gancho dentro de los límites del tecor de caza de Goiriz y Samarugo, en la parroquia de San Simón da Costa en el municipio de Vilalba, y, al intentar disparar a un corzo, alcanzaron a un paseante ocasionándole la muerte. El imputado declaró, durante la vista oral, que en ningún momento disparó hacia la carretera, donde fue abatida la víctima, sino hacia el prado que surcaba en ese momento un corzo. Según dijo, primero disparó el jefe de cuadrilla y momentos después el cazador procesado efectuó tres descargas, una de los cuales provocó supuestamente el fallecimiento del paseante que caminaba acompañado de su mujer. REBOTE En su versión de los hechos, mantuvo que es "imposible" que la bala que disparó en dirección al animal alcanzara a la víctima, atribuyendo el accidente a que una de las balas "rebotó" en "una roca o en un árbol".
El cazador dijo que le avala una experiencia de "más de veinte años", al tiempo que afirmó que no disponía de un radiotransmisor por el que el jefe de cuadrilla habría avisado de la presencia de gente por las inmediaciones de la cacería a la cuadrilla que participaba en la batida. Tanto la Fiscalía como la acusación particular reclaman una indemnización para la mujer e hijos del fallecido de 150.000 euros.

20/10/09

UNITEGA PIDE VIGILANCIA EN LAS GRANJAS DE VISONES AMERICANOS


La Unión de Tecores de Galicia (UNITEGA) quiere sumarse a las condenas que diversos colectivos y entidades están haciendo de los sabotajes de granjas de visones americanos, puesto que este tipo de acciones suponen un grave atentado contra el Patrimonio Natural de Galicia.
A juicio de UNITEGA, este tipo de acciones han pasado de ser hechos aislados a convertirse en sucesos que cada vez se repiten con mayor frecuencia, por lo que pide que las Administraciones y sus Cuerpos de Seguridad, no se limiten únicamente a buscar a los culpables de estos atentados contra nuestro Patrimonio Natural, sino que comiencen cuanto antes a desarrollar una estrategia de prevención que evite nuevos actos delictivos.
Al igual que está sucediendo en los últimos años con los incendios forestales en Galicia, los Cuerpos de Seguridad deben pasar inmediatamente a ejercer una labor disuasoria en las zonas donde se concentren este tipo de granjas industriales, de tal forma que se impida las actuaciones de estos delincuentes ambientales.
Para ello es necesario que se establezcan cuanto antes protocolos de vigilancia alrededor de estas granjas, para lo que se debería contar tanto con los propietarios de las granjas y sus asociaciones, como con las entidades ecologistas y las Sociedades de Cazadores de la zona donde se encuentren ubicadas.

16/10/09

UNITEGA COLABORA CON LA WEB CREADA PARA ANUNCIAR LA PERDIDA O ROBO DE PERROS DE CAZA

  La Unión de Tecores de Galicia (UNITEGA) se ha sumado a la iniciativa de crear una web donde los cazadores pueden anunciar la pérdida o substracción de sus perros, a pocos días del comienzo de la temporada cinegética en Galicia. El enlace a este servicio se puede encontrar ya en la cabecera de su web www.unitega.net.

   Este proyecto, cuya idea ha partido de la UNAC – Unión Nacional de Asociaciones de Caza, es un servicio gratuito que todos los cazadores gallegos pueden usar para denunciar la pérdida o sustracción de sus perros de caza. Cualquier cazador puede poner un anuncio en esta nueva web, enviando un email a elbuscaperros@gmail.com con los datos que considere de interés para informar del suceso a todos los que lo lean, como pueden ser el lugar donde se produjeron los hechos, la raza, si tiene microchip, etc.... El mensaje debe incluir también una dirección de correo electrónico o teléfono de contacto. Además, se pueden enviar las fotos del perro como archivos adjuntos. El anunció se publicará automáticamente en las siguientes 24 horas posteriores al envío del email, aunque en las pruebas que se están realizando con la web estos primeros días, se ha conseguido rebajar este tiempo a menos de la mitad, lo que demuestra que el sistema funciona con total efectividad.
  El nuevo servicio telemático recogerá anuncios de perros perdidos y robados de toda España, lo que sin duda será de gran utilidad para los cazadores, que encontrarán toda la información centralizada en una sola web, facilitando así la recuperación de los perros perdidos o impidiendo la reventa de los perros robados a otros cazadores. La UNAC ha invitados a otras asociaciones de cazadores, armerías y webs dedicadas al mundo de la caza, a que formen parte de este novedoso proyecto, siendo muchas las webs que ya han colgado el logo de “EL BUSCAPERROS: PERDIDOS Y ROBADOS” con su correspondiente enlace.
  Con esta iniciativa, UNITEGA pretende apoyar desde su creación este servicio, ya que está próxima la apertura de la temporada de caza en Galicia el próximo día 18 de octubre.

15/10/09

Razas de cans galegos: Can guicho ou quisquelo

Ficha técnica
Nome: raza Guicho ou Quisquelo.
Outras denominacións incorrectas: coelleiro.
Área de orixe: zona centro de Galicia.
Aptitudes: cazador especializado na caza do coello de monte de Galicia.
Feiras onde se pode ver: Silleda (Feira Internacional Semana Verde de Galicia), Luíntra (EXPOCAN) e a feira de Vilalonga (Sanxenxo).
Club da raza: Club de Raza do Can Guicho ou Quisquelo.

Historia e orixe da raza
De orixe indoeuropea, posiblemente sexa unha das razas máis antigas da Península Ibérica, traída probablemente polos pobos precélticos atlánticos e os celtas, xunto co resto das invasións nórdicas e xermánicas (suevos, bretóns/britanos, visigodos e normandos); debido ás súas grandes semellanzas e orixe común, probablemente estea emparentado co Västgötaspets sueco ou Can dos Visigodos, así como tamén cos Corgi Galeses, Cardigan e Pembroke.

Neste sentido, hai que sinalar que xa en tempos precélticos, na Idade de Bronce, os Oestrimnios mantiñan relacións marítimas comerciais con Irlanda, oeste de Inglaterra (Britannia), Bretaña (Armórica), Países Baixos e Dinamarca. Era a vella ruta megalítica; coa explotación do estaño dos montes e o ouro dos ríos, estableceuse un comercio no que se exportaba estaño, cobre, ouro, prata, peles e cerámica. Así, pezas da metalurxia galega (armas, obxectos utilitarios, xoiaría de ouro e bronce) foron atopadas en toda a costa atlántica. En relación con este tipo de cans, os celtas da zona do País de Gales e Cornualles (britanos) utilizábanos para a cacería e apreciaban moito os seus dotes de intelixencia e vixilancia, polo que o admitían nas súas casas e confiábanlle a custodia dos seus nenos.

Área de orixe e distribución
A súa orixe esténdese por toda a área noroccidental da Península Ibérica, en montañas de 600 m a 800 m sobre o nivel do mar, en zonas de monte con espesa vexetación arbustiva do tipo toxo, urce, carrasca, carpaza, codesos ou xesta, que conforman un monte baixo, moi pechado, quebrado e arborado. Actualmente, distribúese fundamentalmente por todas as zonas de coello de monte de Galicia, nas provincias de Pontevedra (Silleda, Lalín, Rodeiro, Dozón e Agolada, entre outros), Ourense (Oímbra, Verín ou A Mezquita), atopándose tamén de xeito esporádico algúns exemplares pola zona centro das provincias de Lugo e da Coruña. Os bos exemplares en pureza non abundan, sendo moi solicitados e requiridos polos cazadores, polo que, dadas as súas características como cazador e o solicitado que está, quen posúe un bo exemplar non adoita prodigarse en estender os seus descendentes, polo desexo de dispoñer dos mellores cans de caza da zona.

Función zootécnica
Can de caza, principalmente do coello. Dotado dunha gran coraxe polo que tamén persegue o raposo. Pode ser empregado tamén para a detección do xabaril.

Prototipo racial
1.- Características xerais
Aparencia xeral
Animal de tipo lupoide (Mégnin P., 1897), de perfil recto, de pequeno tamaño, duns 30-42 cm na cruz, mesomorfo, harmonioso nas súas proporcións, coas orellas guichas, de onde toma o nome (Guicho). As femias son lixeiramente máis miúdas e de proporcións máis lonxilíneas.

Temperamento e comportamento
Presentan un carácter inquedo e vivaz que, xunto coa súa rusticidade, combatividade, bravura, coraxe, axilidade, resistencia e tenacidade sobre o terreo galego (é un can totalmente adaptado aos toxos, silveiras e monte baixo) e a súa particular forma de furar as toxeiras, fano inmellorable na caza do coello de monte en Galicia, onde outras razas non son quen de traballar; pode ser empregado en ocasións para atopar e levantar da cama o raposo e, mesmo, o xabaril, sendo por iso enormemente valorado polos cazadores. Animal silencioso na procura da caza, no momento de atopar o rastro recente e fresco, moi próximo ao coello, avisa dunha forma sonora característica, xunto cos típicos movementos ostensibles e moi rápidos do rabo.

2.- Características rexionais
Cabeza
A cabeza é de tamaño medio e ben proporcionada co resto do corpo, na súa forma e aspecto lembra, en ocasións, ao raposo, cunha expresión vivaz e intelixente. Cranio ancho e plano entre as orellas. A depresión frontonasal é nítida pero moderadamente marcada, o fociño redúcese gradualmente ata o nariz, sendo algo máis curto có cranio. Nariz normal. Os beizos son normais, con tendencia a ser moi apertados e a mordedura é en tesoira. Os ollos son medianos, ovalados e de cor en relación coa capa. A característica máis salientable é que presentan as orellas totalmente erguidas (guichas), esta característica faise aínda máis evidente no momento da caza, que é a súa gran paixón; son de mediano tamaño, afiadas, ríxidas cara ás puntas, móbiles e recubertas de pelo moi fino. Por outra banda, de cando en vez , aparecen algúns exemplares coas orellas pouco guichas, o que non é desexable, así como tamén cuns defectos moi graves como son os prognatismos e enognatismos, os exoftalmos e os perfís cóncavos e convexos, que non son característicos deste tipo de cans e si doutras razas foráneas.

Pescozo
Presenta un pescozo de bo porte, musculoso, de tamaño medio e proporcionado coa cabeza e co corpo do animal.

Tronco
O tronco é compacto, harmónico. A liña dorso-lumbar non debe ser demasiado alongada, sendo recta e lixeiramente descendente, sen formar concavidade; co dorso recto e musculoso, cun lombo curto e forte. Cruz dos cadrís curta, forte, ancha e pouco caída. Tórax amplo, profundo, con costelas redondeadas, cun perímetro torácico que adoita exceder nun cuarto a alzada á cruz. Ventre non voluminoso, que se recolle levemente ata as virillas. O rabo normalmente lévao baixo ou horizontal, levantándoo cando está en acción pero sen enroscalo.

Extremidades
As extremidades deben ser rectas, fortes, ben verticais e dereitas, proporcionadas tanto en lonxitude como en grosor ao tronco e ao resto do animal, dando en conxunto a impresión de harmonía que caracteriza estes animais. O pequeno tamaño non vai en contra da harmonía nas súas formas e do conxunto xeral do animal. Cómpre subliñar que este animal non é en absoluto acondroplásico polo que, se o for, considérase un defecto moi grave, do que hai que fuxir, xa que, ademais de ser unha característica indesexable, é un síntoma de influencia de razas foráneas. Nas extremidades anteriores a escápula debe formar un ángulo de 45º respecto do plano horizontal e co brazo forma unha inclinación de 90º. Os cóbados están ben implantados e adheridos ás costelas, con liberdade de movementos. Patas o máis dereitas posible. Os pés son de tamaño pequeno, curtos e ovalados, con amofadas plantares robustas e ben redondeadas. Unllas curtas e duras. Nas extremidades posteriores a nádega forte e flexible. Pernil musculoso e lixeiramente máis longo cá distancia do xarrete ao chan. Os xarretes son dereitos e paralelos. Estrutura ósea forte. Os pés son de tamaño pequeno, curtos e ovalados, con amofadas plantares robustas e ben redondeadas. Unllas curtas e, en ocasións, algúns exemplares presentan esporóns, ou sexta unlla, nas extremidades posteriores.

Movemento
Soltos, activos e rápidos.

Manto
Capa (cor): no referente ás capas (cores), atópanse practicamente todas dende as areas, amarelas, canelas, chocolate ou fígado, normalmente cunha cor uniforme ou tamén bicolores e tricolores; nestes casos, amosan as outras cores nas extremidades, pescozo, fociño e/ou cara (fígado-canela, negro-canela, area-branco, negro - canela - branco), así como tamén exemplares alobados (pelos de cor amarela e, nas puntas, negros), atigrados escuros ou grises, con pelo de cobertoira escura no dorso, o pescozo e as costas, descendendo cara ás costelas; zonas de gris claro ou amarelas no fociño, gorxa, peito e pés. As particularidades brancas localízanse fundamentalmente nas extremidades e nos dedos, no peito, pescozo, cara, fociño e borlón do rabo. Segundo refiren os criadores, os que teñen a capa alobada ao nacer presentan inicialmente unha tonalidade violeta que cambia co crecemento.
Pelo: o pelo é denso, tupido e de lonxitude media, en ocasións atópanse animais cun pelo de cobertoira algo máis longo e con subpelo, sendo preferidos por algúns cazadores, por estaren mellor protexidos fronte ás xeadas da alba.

Tamaño e peso
Alzada á cruz: machos de 34-42 cm; femias de 30-38 cm.
Peso: machos 8-12 kg; femias 6-10 kg.

3.- Faltas
Calquera desviación dos criterios mencionados débese considerar unha falta, sendo a gravidade desta proporcional ao grao de desviación respecto do estándar.

4.- Defectos
Orixina a diminución máis ou menos acusada dalgunha función determinada do animal, que pode ser total, parcial ou rexional, dependendo do grao no que se vexa eivada a aptitude esencial do animal (coxeiras en extremidades, ablacións ou mutilacións en orellas e rabo, ausencia de pezas dentarias por extraccións e traumatismos en ollos con perda de visión, entre outros).

5.- Faltas ou defectos descualificables
Son aquelas características que non se axustan aos criterios mencionados no estándar da raza, e son excluíntes en por si; dependentes dun compoñente xenético que achega uns caracteres non contemplados, nin desexados, no prototipo racial. Neste sentido, é importante excluír a presenza de animais con anomalías psíquicas e con defectos anatómicos e/ou de tipo, ligados a xenes indesexables, como poden ser as inestabilidades ou desequilibrios de carácter anormais, con agresividades extremas sen provocación ningunha, a epilepsia, a ausencia dalgún testículo nas bolsas escrotais (monorquidia e criptorquidia), a displasia de cadeira, o ananismo acondroplásico, a atrofia progresiva da retina, os exemplares con prominencia excesiva do globo ocular (exoftalmia), os peches incorrectos das arcadas dentarias (prognatismos e enognatismos), a ausencia de máis de dous premolares e os albinismos, entre outros. (
+ INFORMACION)

7/10/09

Recuperado el PTT de Araba!!!!


La pasada semana llego de la provincia de Karelia el equipo del CCB que ha conseguido recuperar el PTT perdido por Araba en esta región rusa. Un nuevo éxito que nos anima a seguir afrontando retos como el que os vamos a adelantar en esta entrada. Decía Eduardo Chillida que "cuando haces lo que sabes hacer, es trabajo. Cuando te atreves a hacer lo que nunca has hecho, sin saber cuál va a ser el resultado, es arte". Se puede aplicar al caso y es que viajar 3.250 kilómetros con unas coordenadas aproximadas y volver con un PTT de 9,5 gramos caído al suelo hace meses, no me negarán que tiene su "duende". Esta nueva aventura - porque lo ha sido y en toda regla - nace de la colaboración entre el Club de Cazadores de Becada, el IREC y FEDENCA, organismos que han hecho posible un viaje que se organiza con varios objetivos. Primero, explorar nuevas zonas de anillamiento, establecer relaciones con la comunidad científica rusa y por último, recuperar el PTT perdido por Araba hace unos meses. Los viajeros son Felix Joseba Tobar Arbulu, Ibon Telletxea, Rubén Ibañez, David Alza, pablo González y Adolfo Iglesias y se puede decir que han hecho un trabajo excelente, cumpliendo todos y cada uno de los objetivos marcados. Incluso los casi imposibles. La zona de Provincia de karelia se encuentra en la frontera norte de Rusia con Finlandia, una extensa llanura poblada por inmensos bosques de abedul y otras especies que enmarcan múltiples lagos. Nos cuentan nuestros amigos que la zoan es un auténtico paraíso para las sordas "no hay un metro cuadrado feo", nos comenta Ibon. Pero el viaje se las trae: vía Frankfurt, San Petesburgo y después cientos de kilómetros de coche por unas cerretras imposibles, aderezados con una conducción poco menos que suicida. Deporte aventura y del bueno.

Una vez en Soujarvi las primeras impresiones son excelentes. Contribuye la excelente acogida por parte de la gente del lugar y la presencia de Alexander y su hijo Ilya, profesor de la Universidad de San Petesburgo que estará junto al grupo apoyando en todo momento. El primer obejtivo, el reconocimiento de la zona y el anillamiento de becadas se cumple según lo previsto, con una colaboración importante de los habitantes de la zona. En pocas salidas se anillan un par de becadas y se ven hasta ocho. Para futuras ocasiones - que las habrá - ya se entiende mejor el tema de las zonas, la temporada... Sin duda es un buen comienzo y las relaciones con los rusos son excelentes a todos los niveles. Este viaje ha hecho posible una relación muy estrecha entre equipos de los dos países que van a tener continuidad y dar mucho juego en el futuro.


El PTT de Araba....
Pero lo mejor estaba por llegar. La elección de la zona de Karelia para este viaje viene dada por la posibilidad - muy remota, todo hay que decirlo - de recuperar el PTT de Araba, la becada equipada en las inmediaciones de Vitoria el año pasado y que teníamos la certeza casi absoluta de su muerte. Desde hace meses sus localizaciones eran escasas y en un lugar bastante concreto. Las lecturas de temperatura eran prácticamente de ambiente y sabíamos más o menos en dónde debía estar. Aclaremos: a 3.200 kilómetros de distancia, sabemos o creemos saber ¡En qué bosque!. El queipo se desplaza a Karelia con un equipaje un poco justo. En "estilo alpino" que diría un himalayista. Tenemos una Loc3 - cuya precisión estimada es de un radio de 250 metros, un scanner con antena Yagy, la intuición de cuándo podría emitir y más moral que el Alcoyano.

5/10/09

LAS ZONAS DE SEGURIDAD

Definición y clasificación: En relación con el ejercicio de la caza, se entiende por zona de seguridad aquella en la que deben adoptarse medidas precautorias especiales con el fin de garantizar la protección de las personas y sus bienes. Con carácter general, se prohibe en las mismas el ejercicio de la caza.

Artigo 25.-Descrición das zonas de seguridade.
1. Para os efectos do establecido no artigo 8.3 desta lei, consideraranse zonas de seguridade:
a) As marxes e zonas de servidume que se atopen cercadas das vías e camiños de uso público e as vías férreas.
b) As augas públicas, incluídos os seus leitos e marxes, nunha franxa de cinco metros do límite das maiores enchentes ordinarias.
c) Os perímetros dos núcleos urbanos e rurais e doutras zonas habitadas.
d) Os perímetros das vilas, edificios habitables illados, xardíns e parques públicos, áreas recreativas, zonas de acampada, recintos deportivos e calquera outro lugar que polas súas características sexa declarado como tal en razón do previsto no artigo 8.3.
2. Malia o previsto no apartado anterior, a Consellería de Medio Ambiente e Desenvolvemento Sostible, logo de petición dos titulares cinexéticos interesados, poderá autorizar a caza nas vías e nos camiños de uso público, así como nos leitos e nas marxes dos ríos, regatos e canles que atravesen terreos cinexéticos ou constitúan o límite entre eles. Nas
resolucións que se diten para o efecto, se son afirmativas, fixaranse as condicións aplicables en cada caso para exercitar a caza baixo a responsabilidade dos titulares da autorización.
3. Calquera persoa física ou xurídica, pública ou privada, poderalle solicitar, fundadamente, á Consellería de Medio Ambiente e Desenvolvemento Sostible a declaración como zona de seguridade dun determinado lugar cando concorran as circunstancias previstas no artigo 8.3. As ditas zonas, no caso de seren así declaradas, deberán ser sinalizadas polo promotor conforme se determine regulamentariamente.

Artigo 25 bis.-A caza nas zonas de seguridade.
1. Queda prohibido circular con armas de caza cargadas e usalas no interior dos núcleos urbanos e rurais e noutras zonas habitadas ata o límite que acaden as últimas edificacións ou instalacións habitables, ampliado nunha franxa de cen metros en todas as direccións.
2. No caso de vilas, edificios habitables illados, recintos deportivos, xardíns e parques destinados ao uso público, áreas recreativas e zonas de acampada, o límite da prohibición ao que se refire o apartado anterior será o dos propios terreos onde se atopen instalados, ampliado nunha franxa de cen metros en todas as direccións.
3. Prohíbese circular con armas de caza cargadas e usalas no caso de autoestradas, autovías, vías rápidas, corredores, estradas nacionais, autonómicas e locais, nunha franxa de cincuenta metros de ancho a ambos os dous lados da zona de seguridade. En ningún caso se poderá disparar en dirección a outros camiños de uso público ou vías férreas.
Nas marxes das vías non incluídas no parágrafo anterior, se as condicións daquelas permiten o exercicio seguro da caza, poderase cazar ou situar os postos para os zapeos, ganchos ou montarías.
Nos carreiros e camiños rurais pouco transitados, destinados ao paso a pé e ao uso agrícola ou forestal, poderase cazar sempre que as condicións de seguridade o permitan.

4/10/09

Nueva web del Club de Cazadores de Becada

En el marco de la celebración del X aniversario del Club de Cazadores de Becada, que se ha celebrado en Logroño el sábado, 3 de octubre de 2009, la Comisión de Internet del CCB ha presentado el nuevo portal de Internet de la asociación. La web se puede consultar bajo sus siglas originales: Club de Cazadores de Becada con Perro o www.ccbp.org.
Los socios del club venían reclamando una remodelación de la página, cuyos contenidos se remontaban al año 2003, con escasas actualizaciones. Lo cierto es que el trabajo de la comisión durante este tiempo,ha sido incesante.
Además de poner en marcha una página dedicada a divulgar los resultados de uno de sus proyectos más relevantes, el seguimiento de becadas por radio-telemetría vía satélite o RTVS, la comisión también ha elaborado dos nuevos sitios web: un sistema que permite centralizar la recogida de datos de las cacerías y capturas de arceas de los colaboradores, y otro, que realiza la misma función sobre el anillamiento científico de becadas. Pero en la última Asamblea celebrada en León el pasado marzo, se acordó como asunto prioritario la remodelación del sitio principal del Club que estos días se pone en marcha.

En el desarrollo de la web se ha procurado que sus contenidos sean fácilmente actualizables y también muy interactiva con los socios. De esta forma, el sitio se estructura en dos partes bien diferenciadas: una parte pública a la que cualquier usuario de Internet puede acceder, y otra privada y limitada a los socios del club.

Los contenidos públicos del portal comprenden la información básica de la asociación: la becada y su migración; el club, su historia y estructura, sus representantes y estatutos, el plan de gestión del CCB para la becada y, como novedad, un sistema online para poder realizar la inscripción; un apartado dedicado al trabajo que desarrollan nuestras comisiones, Biología, Ciencia, Cinofilia, Internet, Jurídica o nuestra revista; la sección dedicada a la Federación de Asociaciones de Cazadores de Becada del Paleártico Occidental, FANBPO; y algunos elementos de la parte más interactiva como el rastrillo, la gastronomía o los vínculos a otras páginas web.

En la parte privada se han desarrollado diversos contenidos: una galería de fotos a la que los socios pueden subir y comentar imágenes clasificadas por carpetas; un foro privado de muy sencillo manejo y que además, nos permite mantener la pronto decana lista de distribución “sorderos”, ya que cada mensaje enviado al foro se remite a esta lista; y un desarrollo específico de cinofilia que además de permitir gestionar una base de datos de perros y pedigrees donde los socios pueden incluir sus perros, las montas que realicen o las camadas, también gestiona los concursos del club e incluso permite realizar las preinscripciones en los mismos. Está parte de cinofilia aunque está completamente operativa es quizás la más compleja y la que todavía nos deparará bastantes sorpresas.

3/10/09

CCBP: una década bien aprovechada

La Asamblea de Logroño ha servido para celebrar el décimo aniversario del Club de Cazadores de Becada con Perro. La efeméride es importante y los números redondos siempre tienen su atractivo, pero no ha sido un brindis vacío, porque por encima de una década de vida hay que festejar que el CCBP ha aprovechado bien su tiempo en estos diez años. Lo que fue en sus orígenes una idea casi utópica es hoy una realidad que ha superado con creces los objetivos que se marcaron desde el primer momento.

Cerca de un millar de socios de todos los rincones de España – junto a algunos amigos franceses y portugueses - hemos conseguido convivir en un edificio cuyo principal valor radica en la solidez de sus cimientos. Porque el CCBP ha sido siempre fiel a unos principios claros: la caza sostenible de la becada y el perro de muestra como compañero. Una idea muy concreta, un objetivo bien definido y compartido por todos y cada uno de los socios. A partir de ahí se ha ido desarrollando una estructura que sigue creciendo y afrontando nuevos y apasionantes retos.

La trayectoria del CCBP sería difícil de explicar sin hablar de su calidad como miembro fundador de la FANBPO, la asociación de clubes de becada del Paleártico Occidental. Participar dentro de este foro europeo, en el que están presentes los principales países y sus organizaciones más relevantes, supone una responsabilidad muy importante, que ha servido para prestigiar la institución a todos los niveles. La declaración de Folgueroles de mayo de 2003 resume perfectamente una forma de pensamiento y una línea de actuación a nivel europeo, que el CCBP, como firmante del documento, sigue defendiendo a nivel institucional.

Puertas adentro, a lo largo de estos años el CCBP ha desarrollado un organigrama que va desde la cinofilia hasta una comisión científica que desarrolla proyectos pioneros a nivel mundial, biología, una revista que va creciendo en contenidos y aportaciones, Internet o una comisión jurídica tremendamente eficiente. Las diferentes comisiones del club son el reflejo de la pasión por la becada de todos los socios, afrontando proyectos y actividades de gran compromiso con la máxima profesionalidad.

Fruto de este trabajo se puede destacar el proyecto Scolopax Sin Fronteras, un programa de seguimiento de becadas mediante radiotelemetría vía satélite (RTVS), pionero a nivel mundial, que suma éxitos desde hace cuatro años y ha sido presentado y aplaudido tanto a nivel estatal como internacional. Los resultados han sido presentados ante la comunidad científica en lugares como Grecia o Estados Unidos, entre otros, convirtiendo al CCBP en un referente a nivel mundial en este campo.

También se han llevado a cabo otros proyectos, como el referente al Deuterio en pluma como marcador de orígenes, que siguen estando sobre la mesa de los principales foros científico-becaderos de toda Europa.

En resumen, el trabajo de la comisión científica del CCBP se ha ganado a pulso el máximo prestigio entre la comunidad científica internacional, gracias a proyectos que siguen siendo, cada vez más, de largo recorrido.

Otro de los frentes en los que el CCBP ha conseguido hacer valer el trabajo bien hecho es el de la cinefilia, y más concretamente los concursos de caza práctica sobre becada. Las pruebas que se desarrollan cada temporada en diferentes comunidades, así como la instauración del Master CCB, se han granjeado el respeto de los aficionados y presentan un futuro magnífico. Todo ello sin olvidar la filosofía del club, proponiendo pruebas de caza sin muerte, en las que el cazador que entiende al perro como su compañero, su igual en el monte, tiene una magnífica oportunidad para disfrutar de los mejores perros.

A nivel institucional el grado de actividad siempre ha sido máximo, y buena prueba de ello es el abanico de frentes abiertos que el club mantiene en estos momentos. La vocación del club es, cada vez más, claramente aperturista. Se trabaja en convenios de colaboración con nuevas instituciones, se colabora con diferentes consejos asesores en cada comunidad, a nivel científico se estrechan relaciones con otros países, universidades… En este sentido, destacar que el último premio concedido por la Universidad de Castilla-La Mancha al CCBP nos ha llenado de satisfacción.

Uno de los mayores logros del CCBP es haber conseguido hacer un club muy vivo, con un debate real en el que cualquier socio puede tomar parte. Porque una de las virtudes de este club es la capacidad de adaptación a las nuevas tecnologías. La utilización de Internet ha permitido crear un foro muy dinámico y la nueva página web será una herramienta excelente para ahondar en ese concepto: participación activa entre iguales. Porque hay que ser conscientes de que la participación de todos los socios es un objetivo prioritario.

Esta nueva página web, que se está presentando en estos momentos, responde a un trabajo impresionante y va a suponer un avance importante en muchos sentidos. Para empezar, se simplifica infinitamente la labor de reporte de alas, capturas, etc. Ya no hay excusa, porque esta nueva herramienta lo va a hacer tremendamente sencillo y va a ofrecer datos en tiempo real. Otro de los apartados estrella es el de cinofilia, con una base de datos de perros impresionante y que nace de la aportación de todos los socios. Este especio web es difícilmente mejorable en la parte técnica, pero hacerlo grande es labor de todos los socios.

Han sido diez años bien aprovechados, en los que la pasión y el trabajo de mucha gente – es imposible citarlos a todos - han sentado las bases de un gran presente y un magnífico futuro. Sin duda, hay mucho que mejorar, pero entre todos, será posible.

Porque el CCBP es hoy un club que no se parece en nada a lo que fue en su nacimiento y, sin embargo, es perfectamente reconocible en su idea original.

1/10/09

PROXECTO DE ACREDITACIÓN CONXUNTA DAS UNIDADES ANALÍTICAS DOS MATADOIROS QUE EFECTÚAN DIAGNÓSTICO DE TRIQUINA

Crearase una estrutura analítica cun laboratorio central acreditado que terá a responsabilidade da coordinación e supervisión do funcionamento destas unidades. A iniciativa dá resposta ás exixencias da normativa europea A conselleira de Sanidade, Pilar Farjas Abadía, informou esta mañá os membros do Consello do proxecto de acreditación das unidades analíticas dos matadoiros para o diagnóstico de triquina da Xunta de Galicia que está a desenvolver o departamento que dirixe.
Neste sentido, indicou que a Consellería de Sanidade é pioneira en España na promoción deste novidoso proxecto, que supón un enorme esforzo humano e económico. Con esta iniciativa preténdese crear unha estrutura analítica cun laboratorio central acreditado que teña a responsabilidade da coordinación e supervisión do funcionamento das unidades analíticas localizadas nos matadoiros que efectúen diagnostico de triquina. O seu obxectivo é dar cumprimento ás normativas comunitarias exixidas, mellorando a fiabilidade das probas realizadas, co menor custo económico posible. A iniciativa comezou o pasado mes de xullo, e en só catro meses vai dar resposta a un imperativo legal sobre o cal non se tiñan iniciados os traballos polo anterior Goberno da Xunta e que servirá de modelo a seguir por outras comunidades autónomas. A súa finalización está prevista para xaneiro do 2010.
O proxecto da consellería dá resposta ás exixencias da normativa europea recollida no Regulamento (CE) nº 2075/2005, do 5 de decembro, polo que se establecen normas específicas para os controis oficiais de presenza de triquinas na carne. Ata o de agora, as unidades analíticas podían acollerse a un período transitorio que finalizará o 31 de decembro de 2009, polo que a partir do 1 de xaneiro de 2010 todos os laboratorios que participen no control oficial deberán estar acreditados, incluídos os que estean situados en matadoiros.
O proxecto é froito do traballo técnico desenvolvido polos profesionais do Servizo de Laboratorios da Dirección Xeral de Saúde Pública e Planificación, do Laboratorio de Saúde Pública de Lugo e do Laboratorio do Centro Tecnolóxico da Carne.

¿Por qué se autorizan batidas para el zorro en el mes de septiembre en Galicia?

Esta es una de las preguntas que me gustaría trasladarla al conselleria de Medio Ambiente o a la conselleria de Medio Rural. Pues parece que ahora estos temas son competencia de la Conselleria de Medio Rural, esperemos que ahora si tomen la caza en serio y se decida a subsanar muchos de los problemas. Creo que seguiremos en la misma situación; pues lo que necesitamos son políticos que realmente tomen cartas en el asunto anteponiendo los intereses de nuestros montes y biodiversidad por encima de todos los demás (políticos, personales, etc.); pues hablan mucho de medio ambiente, la realidad es que se involucran muy poco en ella. Qué objetivo tiene el que un mes antes de abrir la temporada de caza con escopeta se autoricen dichas batidas. Quizás alguien podrá decir que las batidas son para lo siguiente:
1º Los censos de los zorros dan un resultado muy elevado de sus poblaciones. Yo me pregunto qué censos son esos, quizás son censos tomados por la administración o son los presentados por los cotos o tecores; los cuales presuntamente no son exactos y manipulados sus cifras en beneficio del tecor o coto.
2º ¿Es el zorro transmisor de enfermedades como la rabia? Creo que en la comunidad Gallega la rabia esta erradicada hasta la fecha.
3º ¿Ponen en peligro los zorros las poblaciones de conejos y perdices? Debo decir que los que ponemos en peligro estas 2 especies cinegéticas somos nosotros los cazadores; pues o bien no trabajamos en nuestros montes para que estas poblaciones aumenten o bien se realizan repoblaciones en las que dejamos tanto a los conejos como a las perdices abandonadas en el monte a su suerte. Este hecho conlleva a que animales como el zorro y aves rapaces tenga a estos animales abandonados como dieta de su alimentación tan fáciles de cazar. Quizás solo a unos pocos que tienen intereses económicos y personales les interesa confundir o manipular tanto a cazadores como a la sociedad dejando a los zorros como alimañas y culpándolas de la desaparición de nuestros conejos y perdices.
Mi opinión personal es que parece que unos pocos que dicen llamarse cazadores necesitan ir a nuestros montes con su escopeta antes que los demás cazadores que tenemos que esperar hasta el mes de octubre para poder ir a nuestros montes con escopeta. Parece que unos pocos no son capaces de ir al monte sin escopetas hasta el mes de octubre como los hacemos el resto de cazadores que hasta ese mes solo vamos a nuestros montes con nuestros perros y disfrutando observado como nuestros perros trabajan sin necesidad de una escopeta para disfrutar. Los que vamos solo con los perros durante el mes de septiembre observamos como son pocos los cazadores que se acercan al monte; eso sí a partir de que ya se puede ir al monte con escopeta, los primeros días no cogemos sitio. Una vez que observan que el censo de conejos es bajo, dejan de cazar y somos otra vez unos pocos que nos acercamos a nuestros montes con los perros y algunos ni disparamos a los conejos. También hay algunos que sabiendo que en un matorral quedan solo 2 conejos irán día tras día hasta cazarlos, estos tienen de cazadores lo que una oveja tiene de perro. Personalmente yo a estos cazadores los considero aficionados a la caza y algunos peor que un depredador por las cosas que hacen en nuestros montes en nombre de la caza.
Me gustaría por un momento que los representantes de la administración, Conselleria de Medio Rural meditasen sobre todo esto y quizás no concediesen estas batidas. Estas batidas no solucionan nada y solo sirven para que unos pocos puedan disparar en nuestros montes matando antes que los demás cazadores. También que la caza debería abrirse en el mes octubre y cerrarse en el mes de enero para todas las modalidades de caza o quizás replantearse nuevas fechas de apertura y cierre sobre la caza, haciendo un gran favor a nuestra biodiversidad Gallega.
Autor: Manuel Villanueva